Er kruipt een hommel door de tuin. Het lijkt erop dat het beestje niet kan vliegen. Kruipend over de grond zoekt hij naar nectar die hij vindt in afgevallen bloemetjes van de Kamperfoelie. Mijn jongste zoontje zit op zijn hurken. Hij vraagt aan mij waarom de hommel niet vliegt. Misschien is hij ziek? Te jong of juist te oud? Jongste bouwt een muurtje om de hommel van blaadjes van de haag. Zo zit hij lekker beschut. En hij plukt verse bloemetjes van de Kamperfoelie, die de hommel met smaak leegzuigt.

Pinksteren. Wat is dat meer dan een lang weekend vol festivals? Een vreemd verhaal uit de Bijbel dat ik als kind hoorde in een stoffige kerk. Vlammen die boven de hoofden van de vrienden van Jezus dansten. Als je niet gelooft, gaat dat bij zo een verhaal ook niet gebeuren. De symboliek is echter iets anders. Het gaat erom dat je iets in het leven zo geweldig vindt, dat je er vol van stroomt. Dat gebeurde daar, zolang geleden. Zodat de vrienden van Jezus de hele wereld wilden vertellen over een eindeloos grote liefde.

En dat stukje, die liefde, die mis ik zo in deze maatschappij. Als je leest dat kinderen andere kinderen vermoorden. Of onschuldige dieren vermoorden. Wat gebeurt er dan toch met dat stuk liefde? Waarvan ik zo hoop dat iedereen dat in zich heeft?

In deze maatschappij ligt de nadruk op presteren. Dat begint al bij een pasgeboren kind. Hoe eerder het praat of loopt, hoe beter de ouders zich voelen. Later, op school, wordt de druk hoger. Het gaat om de cijfers. Er is geen ruimte meer voor gevoelens, voor empathie. Het kind wat een ander kind helpt, wat liefheeft, wordt niet gezien. En nog erger, het kind dat het daar moeilijk mee heeft, wordt er niet mee geholpen.

Wat mij betreft lopen er genoeg knappe koppen rond op de wereld. En hoe blij alle ouders ook worden van hun hoogbegaafde kinderen, ik zie maar een groot gebrek. Het gebrek aan de kinderen die voor elkaar en de zwakkeren, dus zeker ook de dieren, zorgen. Ik hoop dat er ooit weer een beetje Pinksteren terugkomt en dat de liefde zijn rol herwint.