Net op het moment dat manlief en ik ineengestrengeld op de bank de gruwelijke doos Belgische bonbons die ik voor mijn verjaardag heb gekregen een stukje leger maken, komt zoon R naar beneden. Dekbed om zich heen geslagen, een wat zorgelijke blik. Ik ga er maar eens goed voor zitten.

Hij kan niet slapen. Hij ligt te piekeren over jongste. Zijn jongste broertje wordt deze zomer 7. Als hij straks 14 wordt, zijn wij heel oud. Een moeder van 58, dat is wel heel erg.

Tja. Even weet ik het allemaal niet zo goed. Inderdaad was de zwangerschap van onze jongste zeer onverwachts. Ik werd niet ongesteld, was misselijk, had enorme borsten en ergens ging er wel een lampje branden, maar zwanger? Zeer onwaarschijnlijk. Aan de andere kant herinnerde ik mij niet dat mijn oma, die het duidelijk zwaar had tijdens de overgang, deze verschijnselen beschreef. Ze had het warm, zweette soms overmatig, maar misselijk werd ze er niet van.

Ik haalde twee testjes, eentje die de overgang aantoonde en eentje die de zwangerschap aantoonde. De eerste was negatief, de tweede positief. Als je zelf enigszins geschokt bent door dit resultaat raadt bijna de hele wereld je een abortus aan. Nu vind ik dat niet zomaar wat, daar moet je toch wel zwaarwegende argumenten voor hebben. Dus onze jongste bleef zitten waar hij zit.

Gelukkig kon ik de zorgen nog enigszins wegpraten. Leeftijd is een getal, de manier waarop je in het leven staat, je mate van fitheid en je gezondheid zijn wat mij betreft maatgevend. In mijn beroep zie ik bizarre verschillen als het gaat om mensen van rond de vijftig jaar. De ene vijftiger slikt vier soorten medicatie en kan zich amper normaal voortbewegen, de ander daarentegen is nog fit als een dertiger.

En hoewel er met dikke zwarte stift op mijn zwangerschapsdossier stond "Mw is 44 jaar tijdens de partus", is het prima gelopen en kon ik het makkelijk aan. Het enige wat ik nu nog moet doen is fit en gezond blijven, minstens nog een jaartje of 50.