Ik heb deze week de domste weddenschap van ongeveer mijn leven (mijn leven? 50 jaar???) afgesloten.

Wat je moet weten is dat ik nooit zomaar iets aanneem. Er is zoveel onzin te koop op deze wereld. Inzichten die ook zomaar veranderen. Eerst was in olie bakken heel goed, supergezond, nu is het heel slecht en moet de roomboter weer van stal komen. Vroeger waren drie glazen melk per dag een must, nu krijg je er darmkanker van.

Terwijl we in de paardensport nooit aan herstel van de ruiter doen, wel van het paard overigens, maar daar snapt de helft nog niets van, kom je het woord herstel zowel bij het hardlopen als in de krachttraining tegen. Steeds lees ik weer dat met spierpijn trainen zinloos is.

Nou is Mark weer door iemand opgeleid die daar, natuurlijk, in dwarsligt en wat anders heeft bedacht. Ik denk dan gelijk, geen wonder, want als je niet met een andere gedachte komt, volgt niemand je cursus.

En wat hebben ze bedacht? (Sorry womenshealth en menshealth), Je kunt dus wel gewoon doortrainen met spierpijn. Het ligt eraan of je, met die spierpijn, beter bent geworden dan vorige keer. Want dan ben je dus toch hersteld. Al voel je je helemaal niet hersteld, verre van dat.

Dus stapte ik, na mijn pittige training van vorige keer, enigszins mank de sportschool in om gewoon die hele training nog een keer te gaan doen. En ja hoor, krijgt Mark nog gelijk ook en kan ik er een tandje bij doen. Geen idee hoe ik morgen nog functioneer. Mijn hardlooprondje heb ik er in een beweging achteraan gedaan, anders komt dat er niet meer van in dit weekje. Nou, over twee dagen mag ik dit hele programmaatje nog een keer doen.

Dit soort acties lokken wel wat reacties van mijn pubers thuis uit: Niet te geloven dat ik dit doe. Tja. Betalen voor spierpijn. Misschien een gezonde verslaving, maar toch niet aan iedereen in mijn omgeving te verklaren.