Het is donker en stil, diep in de nacht en dan gebeurt het. Ik til het rek uit het apparaat, draai naar links en vergeet mijn rechtervoet. Knak, doet mijn knie en dat doet pijn. Ik vloek hardop. Niet dat het ergens toe leidt, want ik ben alleen. Op mijn patiënten na, maar die hebben me gelukkig niet gehoord. Voorzichtig zet ik een stap. Knak, doet mijn knie opnieuw. En dat blijft zo. Soms gaat het goed, soms knapt er iets en komt er een onmogelijke pijnscheut. De dag erop is mijn knie anderhalf keer zo dik als zijn wederhelft aan de andere kant. 

Mijn man buigt zich erover met een blik van iemand die ervoor gestudeerd heeft. Hij duwt tegen de bobbel linksonder en beweert dat er iets los zit. Ik schrik, dat zal toch niet? Poeh nee, het is gewoon al dat vocht, als hij er tegenaan duwt verhuist het naar rechtsboven. Best een grappig spelletje, en hoe dikker die knie is, hoe minder van die vieze pijnscheuten ik krijg. Dat is weer een voordeel.

Ik heb al drie heeeeeele dagen niet gesport. En ik voel me of ik iemand in elkaar kan meppen. Als ik niet sport, zorg ik bijna continue alleen voor anderen. Thuis vijf kids, de hond, de cavia's en mijn lieve paard. En dat breekt op. Ik wordt een mopperpot, dus ga ik zondag, na die drie dagen rust, naar de sportschool. Squats dan maar met 40 in plaats van 55 kg. Ik hou mij dus in, toch? Verder verzin ik van alles zonder mijn benen (teveel) te belasten.

Buiten wordt ook lastig, want ik heb bedacht dat ik zo beter niet kan rennen. En als ik de hond uitlaat, kom ik alleen maar hardlopers tegen. Zal ik er eentje pootjehaken? De maat is vol als er eentje zo langzaam voorbij loopt dat ik het bijna wandelend bij hou. Het duiveltje komt boven en ik begin te rennen. Met mijn hond die alweer blij wordt, met de ballenwerper en de riem in mijn handen. Heee, het lukt! Ik trek een sprint. De zwelling aan mijn knie deint vrolijk op en neer, als een zakje klotsend water. Pas aan het einde van de sprint protesteert mijn knie echt. 

Ik ben hier gewoon niet goed in. 

Bijna een week later komt mijn paard uit de wei met een diepe schaafwond. Onmiddellijk bel ik de dierenarts voor een spoedbezoek. Hier moet naar gekeken worden, kom maar door met de zwellings- en ontstekingsremmers. Kan ze zo wel lopen? De dierenarts stelt mij gerust en zegt mijn reactie te snappen, natuurlijk ben je bezorgd om je paard. Een tubetje honingzalf moet de rest van de genezing ondersteunen, nu maar lekker een beetje lummelen in de wei. Morgen mag ze wel weer licht aan het werk.

Mijn paard vindt het prima allemaal, ik denk dat zij mijn verslaving niet echt snapt. Vrolijk dartelt ze naast mij terwijl ik haar probeer bij te houden met mijn knie. Au.