Vijf dagen in een sportschool, wie verzint zoiets? Op een bepaald moment weet je toch niet meer wat je kunt trainen, lijkt mij. En hoe heftig ga je dan, als je bijvoorbeeld maar 1 spiergroep traint. Dodelijk, lijkt mij.

Mark heeft zo een schema. Hij gaat zelf de uitdaging aan met zijn trainingsmaatje. En nu doe ik dat ook. Maar niet deze week, deze week zit ik op de een of andere manier min of meer toevallig vijf dagen in de sportschool. En ik ben nu pas in het midden van die week.

Maandag klinkt het nog logisch. In het weekend ben ik daar nooit, dus ik kom weer fris en fruitig binnen. Normaal train ik dan met Mark, maar dit keer had ik een sociale ochtend met een vriendin die ik drie jaar niet gezien had. Gebeurt vaker, even informatief voor wie zich afvraagt waar ik de tijd vandaan haal voor al dat sporten.

Dus Mark gaat naar dinsdag en maandag ga ik los met mijn trainingsmaatje. We doen rug en buik. Rug zijn armen, daar zijn wij allebei van overtuigd en na drie kwartier hebben we geen armen meer, maar een soort opgeblazen trillende korte ledematen daarvoor in de plaats. "Jeetje Es, hoe ga jij in Godesnaam morgen bankdrukken?" Goede vraag van mijn trainingsmaatje... Zelfs de buikspieroefeningen zijn een zware aanslag, hangen doe je aan je armen en dat wieltje duw je met je armen.

Dus dinsdag met Markt valt ook niet gelijk mee. Toch nog een gewichtje erop en dan bankdrukken, halfzittend, nog even met 30 kg. Groot voordeel van personal training is dat je gered wordt als je dreigt verpletterd te worden door de stang. Ik had anders al wat langer tussen vier planken gelegen. Dan nog even benen. Squats met 5 kg zwaarder dan ik zelf weeg en dan nog backsqats, lekker diep natuurlijk. Altijd leuk dat Mark in het laatste setje bedenkt dat we er wel 20 uit kunnen persen in plaats van de 15. Hij brengt het wel goed. Hij ziet namelijk aan mij dat het wel kan.

Zie je dat aan mij? Ik drijf zo langzamerhand weg in mijn eigen mini-tsunami, veroorzaakt door extreme omstandigheden.

De grap is dan dat hij soms ook weleens zegt "Of wil je minder?" Nee, natuurlijk niet, dan heb ik weer het idee dat ik niet echt heb gewerkt.

Vandaag was minder extreem, ik neem iemand mee die graag wil starten met trainen. Dat vind ik minstens zo leuk, want ik voel mij er goed bij en hoop dat meer mensen dat gaan ervaren en lekker in hun vel komen. Als je het lichamelijk niet gewend bent, is het al snel pittig genoeg, al die oefeningen. En ik vind het helemaal niet erg mij aan te passen. Voor mij wordt het een hersteltraining, ik geef mezelf  niet eens half dit keer. Af en toe krijg ik dat voor mijn voeten van Mark, maar dat laat ik lekker voor wat het is. "Je gaat er ook echt geen gewichtje bij pakken", of "Je doet er zeker niet nog een herhaling bij", nee, ik vind het best zo. We zijn buiten en het zonnetje schijnt erbij, prima!

Morgen mag ik wel weer serieus aan de gang. En vrijdag dan met mijn sportmaatje, die mij liet weten dat ze er nu al helemaal klaar voor is. Hmm. Mijn spieren komen er alsnog niet genadig af, denk ik.

Blij dat ik volgende week naar Ibiza ga. Vijf dagen helemaal niks. Geen sport. Alleen maar zon, zee en z... Ehm, nee, slapen dus. En eten.