Ik herinner mij mijn eerste hardloopwedstrijd nog als de dag van gisteren. Heerlijk! Dit resultaat hing alleen maar van mijzelf af. Hoeveel simpeler kan het zijn! Ik kan mij ook totaal niet voorstellen dat hardlopers echt zenuwachtig zijn voor hun wedstrijden. Tenslotte, wat heb je te verliezen? Je hebt je erop voorbereid en je bent van plan het beste van jezelf te geven. Simpel. En de ene dag ben je wat fitter dan de andere dag. Maar dat is alles. Je werkt in ieder geval niet tegen.

Nee, dan een wedstrijd met je paard. Je hebt je thuis goed voorbereid, je weet dat je het gevraagde met gemak kunt tonen. Maar goed, dat paard denkt er op de beslissende dag heel anders over. Het is koud, heel koud. Zodra de deken eraf is, zou zij het liefst een paar rondes op snel tempo over dat ruime terrein galopperen.

En loopt daar niet haar maatje? Het is een schimmel, dat is vast haar beste vriend. Ze gooit er nog een schepje bovenop en is eigenlijk in alles geïnteresseerd, behalve datgene waar je zelf voor gekomen bent.

Dochterlief loopt vast rondjes met mijn merrie over het terrein. Kost wat moeite, merrie blaast zich op tot 2x haar oorspronkelijke formaat en danst vrolijk rond. Alle ogen zijn op haar imponerende voorkomen gericht. Zou op de keuring hoge ogen scoren, maar voorlopig moet ik nog zien dat ik erop kom en dan deze energie in goede banen kan leiden. Goed, het is pas hoofdstuk 1 van de carrière. En ik draai wel lang genoeg mee om te weten dat het over een paar jaar ook wel gewoner wordt voor haar.

Voor een buitenstaander lijkt de paardensport heel makkelijk. Maar het vereist wel het nodige, zowel lichamelijk als mentaal.

Dan het hardlopen. Heb je een goede dag, dan loop je een geplande tijd en misschien een PR. Onder andere omstandigheden stel je bij.

Wel vereist iedere sport mentale vaardigheden.

Omgaan met een groot dier met een eigen karakter vereist een focus, goed hardlopen zeker ook.

Wie denkt dat het met een paar goede schoenen verder wel moet lukken, komt bedrogen uit. Sinds ik aan hardlooptraining doe leer ik een andere techniek aan en kan ik niet meer wegdromen tijdens mijn rondjes. Continue focus ik op techniek. Een tijdelijke fase, dat weet ik. Op een dag hoef ik er niet meer bij na te denken. 

Naast alle strekoefeningen thuis mag ik er ook 3x 3 minuten bij touwtjespringen. Dat doe ik in de tuin. Touwtjespringen. Tja, dat is zo een 41 jaar geleden. Ik ben het nog niet helemaal verleerd. Alleen die buren.. ik bedoel, ze zijn wel wat van mij gewend hoor, maar nu zien ze de hele tijd een touw en dan een staart boven de heg uit huppen. Mijn staart, niet die van mijn dochters. En drie minuten zijn lang. De halve marathon was minder zwaar.

Maar goed. Een leven lang paarden, dan kun je wel even doorzetten.