Na mijn vreselijke vreetverjaardag neem ik mij voor om het even rustig aan te doen. Mensen in mijn omgeving beweren dat ik niet dik kan worden. Ik zou willen dat het waar was. Natuurlijk kan ik dik worden, zet mij op een stoel en laat mij veel taart eten (lees: kantoor) en ik ben zo 10 kg meer dan nu. Kwestie van balans, ook voor mij. Dus besluit ik de koolhydraten te verminderen en mij op groenten en eiwit te storten.

Tot ik wat artikelen lees over de voorbereidingen op een halve marathon. Omdat ik op dit gebied een absolute beginner ben, dit wordt mijn eerste keer, verslind ik werkelijk alles hierover wat los en vast zit.

Ik laat braaf mijn hardloopspieren met rust. Heb ik geweten vandaag tijdens de PT, alleen maar bovenlichaam, heftig... Niet te geloven dat ik net heb getekend voor 48 sessies na deze, vrolijk gaan de gewichten vandaag nog wat hoger.

Nu lees ik wat over glycogeen stapelen. Wat een artikel, dit is wel heel hard vloeken in de kerk van de krachttraining. Want ik moet veel koolhydraten eten. Niet eens het gezonde soort, dat verteert te traag, maar het echte slechte soort. Wit brood, pannenkoeken en witte pasta, ik mag helemaal los. Dus daar begin ik mee. Met een luidruchtig gevolg. Mijn darmen hebben bal. Ik heb altijd al sterk op koolhydraten gereageerd.

Het feestje in mijn buik is ook rond bedtijd nog volop aan de gang. Ik lig een tijdje wakker van mijn eigen herrie en verbaas mij erover dat mijn vent lekker ligt te ronken naast mij. Gelukkig is zijn gehoor niet heel scherp.

De volgende dag zet ik goed door, ik ontbijt met appeltaart en lunch met een stuk chocoladebrownietaart. Daar zitten nog noten in ook, goed voor het herstel van mijn PT sessie. Volgens mij ga ik het gewoon halen zondag. Dankzij mijn zelf gebakken appeltaart en de heerlijke brownietaart. Ook topsport hoor, dat glycogeen stapelen.