Naast een paard heb ik ook andere dieren. In de tuin leven zeven cavia's, een hechte familie die eigenlijk alleen maar om eten en drinken vraagt. Vooral dat eerste, en veel. Ze kondigen zich luid piepend aan, zodra je de tuindeur opendoet, moet je aan de slag. Ze stellen zo hun eisen aan mij als baas. Verder zijn ze nergens goed voor. Goed, ze zijn koddig hoor. Ze verlevendigen het uitzicht. In de zomer is het dat wel waard. Helaas zijn de zomerse dagen in Nederland op de vingers van een hand te tellen. De dagen dat het verschrikkelijk is om naar buiten te moeten zijn talrijker. Iedere keer dat ik weer door weer en wind naar buiten ga voor dit eisende leger, neem ik mijzelf voor dat ik nooit, nooit, meer een dier koop op paarden na. Hoe zielig ze ook zijn omdat ze een huisje zoeken of hoe schattig ze er ook uitzien.

Dan woont hier ook een hond, Roxy. Ze ligt wat te suffen op haar kussen tot het tijd is om even goed te rennen. Dan staat ze op, kijkt mij aan en daar gaan we dan. Soms is het een combinatie en gaan we samen hardlopen, andere keren voelt het meer als het verplichte rondje. Een beetje als een huishoudelijke taak. En ik ben niet zo huishoudelijk. Maar goed, ik wil voor mijn dieren het beste, dus mag ze de nodige kilometers haar benen strekken. Daarna vindt ze het genoeg geweest en doet ze weinig meer op zo een dag.

Tja, dan het paard. Is het niet vreemd dat we daar maar gewoon op gaan zitten? Of de lieve God ze daarvoor geschapen heeft, ik betwijfel het. Als het al zo bedoeld is, heeft Hij dat bedacht in andere tijden. De tijden dat de mensen nog rondjes renden om aan voedsel te komen. De tijden dus dat ruiters soepel waren, conditioneel op peil waren (want zo niet, geen voedsel, dus dood) en op een normaal gewicht waren.

Vanuit het welzijn van het paard bekeken, denk ik dat we eisen aan onszelf als ruiter moeten stellen. Als het goed is, leer je het paard het lichaam zo te gebruiken dat hij jou kan dragen. Dat betekent dat hij de hand volgt, hoofd en hals laat zakken, actief op je beenhulp naar voren gaat en daardoor zijn rug bolt zodat hij je kan dragen.

Veel ruiters stoppen hier. Want dit is iets wat direct betrekking op het paard heeft. Vaak is dat het enige wat voor de ruiter telt. Ten onrechte. Want een paard heeft recht op iemand die in balans op zijn rug zit. Het is al erg genoeg dat je erop gaat zitten, maar nu we dit toch doen, verdient de rug van het paard aandacht. Je moet er dus voor zorgen dat je lichamelijk in balans bent en dat je spieren, met name de diepe buikspieren, voldoende getraind zijn. Zodat je de bewegingen blijft volgen en het paard niet, letterlijk, in de weg zit.

Daarnaast moet je conditie zo op peil zijn, dat je de training van het paard moeiteloos volbrengt. Dus het mag niet zo zijn dat je een keer pittig les rijdt en dan te moe bent om zelf in balans te blijven. Dan ga je zeker aan je paard hangen of scheef zitten. Hoe kun je dan nog verwachten dat je paard rechtgericht blijft en je een oefening op een nuttige manier kunt uitvoeren?

Ruiterfitheid is een vereiste. Ik heb mijn kinderen dan ook laten beloven dat ze mij onmiddellijk van mijn paard trekken als het rijden er niet meer uitziet. Hoe stoer het ook is om tot op hoge leeftijd te rijden, het mag nooit ten koste van het dier zijn!

Met hardlopen kun je je conditie omhoog brengen. Maar ook fietsen, stevig wandelen of de stallen doen, mesten, uitvegen, is een alternatief.

Ga op zoek naar jouw weg om te werken aan balans en spierversterking. Kies voor krachttraining of een andere vorm van ruiterfitness, denk aan Pilates...

Succes, jij bent verantwoordelijk voor je paard!