Ik lees graag, ik hoop er wat van te leren. In mijn laatste blog over sport heb ik eigenlijk gelogen, ik zei dat ik alles over hardlopen lees omdat het een nieuwe tak van sport voor mij is. Toch is dat niet helemaal waar. Want ik rij al meer dan 40 jaar paard. En ik lees bijna alle tijdschriften over paarden die er zijn. Best een duur verhaal, maar als ik de abonnementen opzeg koop ik losse nummers omdat ik het niet kan laten.

Twee van de bladen geven weinig verdieping, die moet ik echt een keer opzeggen. Wel heb ik al jaren plezier van Bit en de Hoefslag, die blijven wel.

Bit is wat holistischer, soms zelfs wat zweverig. Paarden zijn natuurlijk deels wat ongrijpbaar. Ze communiceren wel, maar ze praten niet. De reacties zijn primair. Veel hersens hebben ze niet meegekregen, dat kan ook niet bij een prooidier, dan sterven de roofdieren uit. Wel hebben ze veel gevoel voor sociale interactie, ook tegenover de mens.

In dezelfde Bit waar een heel artikel over hooggevoelige mensen en paarden staat, staat ook een artikel over paardenliefde die overvleugeld kan worden door prestatiedrang. Je koopt een paard om op te rijden, dus dat ligt wel voor de hand, ja.

Dan gaat mijn haar toch even overeind staan bij een stukje daarin over het gebruik van de slofteugel. Het zou zo zijn dat een professionele ruiter dat ding goed kan gebruiken om het paard los te maken. Ik denk dat een beetje professionele ruiter dat helemaal niet nodig heeft. Als ik elk paard kan leren om de hand te volgen en van daaruit na te geven, moet die professionele ruiter dat zeker kunnen. Ik kan mij eerder voorstellen dat het gebruik wordt gestimuleerd door tijdsdruk en prestatiedrang. Dat vooral voor de professionele ruiter. Heel erg dit, zeker in een blad als Bit.

Gelukkig vind ik dan weer een artikel in het meer op de wedstrijdruiter gerichte blad Dressuur. Frenk Jespers vindt namelijk wel dat je zonder moet kunnen. Het lijkt mij erg moeilijk om tot ontspanning te komen in een houding waarin je geforceerd wordt.

Naar mijn mening werkt een slofteugel juist tegen. Paarden blijven er vaak wat tegenin drukken, waarbij ze de rug uitdrukken en de onderhals erop zetten. Als ik rij, zie ik graag hoe het bovenste gedeelte van de hals zich verbreedt vanuit de schoft. Het paard kan alleen maar zijn buikspieren aanspannen vanuit het dalen van zijn hals. En ieder paard is nagevelijk als hij leert van achteruit te vertrekken, dus de beenhulpen goed aanleert en leert te schakelen. Van daaruit gaat hij naar het bit reiken, en dan leert de ruiter het paard in de hand te dalen.

De slofteugel werkt andersom, van voren naar achteren, en dat is nooit de bedoeling. Volgens mij al helemaal niet bij een professionele ruiter.