Wanneer zal het erin geslopen zijn? Toen je een jaar of 14, 15 was? En je lichaam net even anders werd. Iets minder een meisjeslichaam, iets meer van een vrouw. Kritisch kijk je in de spiegel. Moet er niets gebeuren, zijn je heupen niet net iets breder dan die van je klasgenootjes? Als je op social media kijkt, lijkt de wereld vol van meiden die slanker zijn dan jij. 

En je gooit het roer om.

Minder snoepen. Het begint gezond. Je laat zien dat je wilskracht hebt en er gaan wat kilo's af. De omgeving reageert enthousiast. "Meid, wat word je mooi slank!"

Opmerkingen als de laatste maken je gelukkig, het kan meer. Iedere calorie wordt nu gemeten. Sport is allang niet meer een leuke onderbreking op de dag, maar een gevecht tegen de calorieën. Je weet zo langzamerhand van iedere activiteit hoeveel voedsel je eraf traint. 

Je kijkt in de spiegel. Je ziet nog steeds een buikje. De strijd gaat verder en langzamerhand beheers jij je wilskracht niet meer. De wilskracht beheerst jou. Je lichaam gaat signalen afgeven die jij niet wilt kennen. Je menstruatie stopt. Je krijgt haartjes over je hele lichaam. Het lichaam geeft aan niet sterk genoeg meer te zijn om kinderen te kunnen krijgen. Bij gebrek aan wat beschermend onderhuids vet krijg je een soort donsvachtje. Want het wordt steeds kouder. 

Het gaat nu ook niet meer om mooi of niet mooi. Je bent gevangen in je dwang. Je mag bijna niks eten en zit vast in een strak zelfopgelegd regime qua "gezond" eten en sporten. 

Hoe kom je hier ooit nog uit? Dwangvoeding? Gedwongen opnames? Meer antwoorden zijn er hier in Nederland niet.

Het schrijnende is dat je al zoveel dwang kent. En zo weinig liefde. Liefde voor jouw falen, liefde voor jouw imperfectie. Liefde die blijft bestaan, wie of wat je ook bent. 

Dat is het antwoord, en ik hoop uit de grond van mijn hart dat je het zult vinden.