Waar een wil is, is een weg. Dat weet ik zeker. Dit kwam even ter sprake tijdens mijn hardlooptraining vandaag.

Overigens ook echt een eyeopener. Hardlopen heet laagdrempelig te zijn en blessuregevoelig. Juist door de eerste stelling krijgt dat laatste de kans. Denk maar dat je alleen maar een paar hardloopschoenen nodig hebt. Zo eenvoudig is het toch niet.

Aan het begin stond ik er best wat onzeker in. Ik bedoel, ik ben 51 jaar. Wat kan ik nog aan mijzelf veranderen? Alles wat ik doe is al meer dan 50 jaar hoe het is. Het enige wat ik wil tegengaan is achteruitgang, maar echt nog veranderen?

Er is al een hele groep vijftigers die achteruitgang accepteert. Ach ja, ik ben vijftig, dus kan ik niet meer wat ik vroeger kon.

Nog erger wordt dat als vrouwen kinderen krijgen. Onmiddellijk stopt het eigen leven van veel moeders en moeten de kinderen de ambities waar maken. Beetje aan tennis gedaan? Nu speelt dochterlief de sterren van de hemel en zit moeders aan de kant.

Geldt ook sterk voor de paardensport. "Ach ja, vroeger reed ik ook wel paard, maar niet zo goed hoor, en nu durf ik niet zoveel meer".

Nou, geloof me, je kunt echt alles nog. En al heb je het al tientallen jaren niet meer gedaan, het zit gewoon nog in je en het wil eruit!

Touwtjespringen, maar naast dit ook het vermogen om nieuwe dingen aan te leren. Vandaag bewezen in mijn hardloopuurtje, ik loop echt, echt anders. En ik kan dit per week verbeteren. Langzaam maar zeker word ik leniger. Omdat ik het allemaal wil. Ik ga ervoor en ik weet dat ik alles kan bereiken wat ik wil. Dat kan iedereen. Jij ook.

Het maakt helemaal niet uit dat je al kinderen hebt gekregen, ik heb er ook vijf gekregen. Geen punt, je lichaam kan zich herstellen.

Het is nooit te laat om te sporten en gezond te gaan leven. Ik heb ook weleens geen zin. Gelukkig ben ik nogal trouw als ik afspraken maak en wacht er steeds ergens een personal trainer op mij. Dan ga ik en natuurlijk ben ik er achteraf heel blij mee.

En soms vraag ik mij sterk af waar ik mee bezig ben. Maar weet je? Dan voel ik weer hoe fijn mijn lichaam mee doet op mijn paard, hoe krachtig ik mij voel als ik toch weer meer gewicht kan hebben tijdens mijn squats en hoeveel lichter het hardlopen wordt. Ik til mijn armen eens op... Nope, geen kipfiletjes! En jippie, mijn spijkerbroek mag gewoon strak zitten.

Geluk? Nee, gewoon keihard werken. Waar een wil is, is een weg. Altijd. Voor iedereen.