Vandaag liep ik met mijn oudste dochter en hond Roxy in het bos. Ongeveer aan het einde van de wandeling liep een stel voor ons. Niet zo snel. Niet snel genoeg eigenlijk. Dus net twee meter voor het einde van de wandeling, zo goed als op de parkeerplaats, haalde ik ze in. Zo. Dat is dat. Waarop mijn dochter zuchtte: "Maak je nu ook al van een gewone wandeling een wedstrijd"?

Misschien ook wel. Alles moet altijd beter. Neem ik mij voor een stukje rustig hard te lopen, je weet wel, een duurloopje, zit er weer iemand voor mij die ik dus moet inhalen.

Ik haal mijzelf ook graag in. Uit zelfbescherming zet ik de runnersapp maar uit, anders blijf ik mijzelf maar inhalen. En dat gaat dus niet zomaar. Natuurlijk is sport iets met grenzen opzoeken, jammer dat ik er soms wat overheen dender.

Zo vraag ik mijzelf nu al maanden af of ik niet langs de fysio moet. Want mijn rechterbeen wil eigenlijk niet mee rennen. Ik forceer dat gewoon en dan lukt het wel. En dan hopen dat het vanzelf overgaat. Dat zal vast niet lukken. Waarschijnlijk maak ik het steeds erger en helpt ontkenning niet meer.

Ik wil alleen helemaal niet horen dat ik rustiger aan moet doen. Ik wil gewoon door met alles.

Sommige mensen zijn jaloers op me, ze durven niet zo goed de sportschool in, ze willen meer wilskracht hebben om doelen te behalen.

Daar kan ik vast goed bij helpen, want die wilskracht heb ik zeker. En ik weet ook heel goed wat verstandig trainen is. Voor een ander dan.

En heel stiekem voor mijzelf ook wel. Zal ik morgen dan toch maar de fysio appen?